Over hemelsluizen die opendraaien en al...

Ik leef nu al zo'n 26 jaar met mezelf samen. Ongetwijfeld een record. Sommigen zagen laatst bewijzen van die beginperiode in 't groot uitgesmeerd op een diascherm (*note to self: in het vervolg babydia's checken en de bikinishots verwijderen*). En ook daar mochten we opnieuw vaststellen: ik ben een vreemd schepsel. Er gaat dan ook geen dag voorbij zonder dat ik iets spiksplinternieuw vreemds aan mezelf ontdek. Soms is dat een vreemd jeukend en hobbelig plekje op een heel erg onbereikbare plaats, een woord dat ik al levenslang met een verkeerde klemtoon uitspreek (nvdr. vraag me eens om een minuut over alinéas te praten), een vierde vingerkootje aan m'n rechterpink, een totaal verwaarloosd talent (geblinddoekt niertransplantaties bij muggen uitvoeren) enzovoort.

Maar soms (understatement van de dag) gaat het ook om vreemde uitspraken. Iets dat plotsklaps uit m'n mond rolt en waar ik nog geen seconde later superveel spijt van heb. Een recent voorbeeld? Ik schets een conversatie van vandaag op 't werk:

- Ikke: Pff, ik ben echt zo'n suggestieve plasmadam, hè!

- Collega: *stilte en grote ogen* euhm... watte?

- Ik denk bij mezelf: Oh nee, daar gaan we weer. Heb ik dit echt gezegd?

- Ik breek de stilte: Mjah, ik moet tegenwoordig zo snel plassen telkens ik koffie inschenk, m'n waterflesje vul of als 't regent. Echt niet meer normaal.

- Collega: Ah, ja. Uhu.

Een suggestieve plasmadam? Goed gezegd, Sarah. Zulke details moet je gewoon met je collega's delen! AAAAArgh! Misschien moet ik maar eens op zoek naar een bureautje helemaal alleen voor mezelf, naast het toilet ;-)