"De essentie van de slappe lach is dat hij niet valt na te vertellen" (deel 1)

Soms barst ik in lachen uit en ben ik niet meer te houden. Ik word blauw, grijs en begin langzaam te stikken. De meest vreemde, versmachtende sterfgeluiden vloeien uit m'n mond, maar de klassieke "ha ha ha" blijft achterwege. M'n buikspieren (wie? wat? waar?) trekken samen en ik lijd in gesmoorde stilte... de slappelach.

Elke keer opnieuw heb 'k het zitten bij dit fragment.