Ik had het me nog zo voorgenomen...

Ik zou nooit of te nimmer iemand worden die de hele tijd aan haar werk denkt. Iemand die 's morgens vroeg op de trein springt met de laptop in de aanslag en pas laat terug thuis komt om na een snelle hap gewoon 'gezellig' verder te werken.

Of zo iemand die zich plechtig voorneemt om eens een avond niet aan artikels en deadlines te denken, maar niet veel later overspoeld wordt door een immens knagend schuldgevoel en allerlei rampscenario's. 's Avonds nog wat doorwerken blijkt voor haar de enige oplossing om 's nachts een oog dicht te doen.

Of zo iemand die een avondje op café laat schieten voor een artikel dat af zou kunnen zijn als ze nu maar gewoon een beetje doorwerkt. Een artikel dat dan natuurlijk niet af geraakt en waar ze vervolgens een hele nacht over kan liggen piekeren.

Of zo iemand die steevast 'druk druk druk' antwoordt als iemand vraagt hoe 't met haar is. Alsof haar werk het enige is dat haar gemoed bepaalt. Alsof er niets anders meer in haar leven is.

Ik ben ze momenteel allemaal. Nog even... nog twee weken... en dan even helemaal niets meer! Vakantie... rust... genieten...