Sex verandert alles...

Maandag mag ik gaan solliciteren. En, lieve vriendjes, sympathisanten, sponsors en de hele resem aanbidders *kuch*, ik heb jullie hulp nodig!
Ik moet tegen maandag een artikel schrijven over de omgang tussen ouders en tieners in genante situaties i.v.m. seksualiteitsbeleving. Iemand persoonlijke verhalen die hij/zij wil delen met mij (natuurlijk onder de vorm "een vriend(in) van mij die is ooit eens betrapt toen hij/zij...")?

PS: iemand de me wil wegwijzen in Brussel om 9u30 is ook altijd welkom :-)

Edit: Hoewel ik erg veel leuke bekentenissen heb gehoord (echt, sommige mensen durf ik nu nog nauwelijks onder ogen komen), heeft dit verhaal het uiteindelijk gehaald:

Daan (17): Mijn ouders kunnen echt zo ongelooflijk stuntelig zijn! Vorige week was het, na vele weken compli­men­tjes, vluchtige aanrakingen en zowat mijn hele voorraad grapjes, eindelijk zo ver: ik heb mijn nieuw lief gekust! We za­ten samen op mijn bed (gelukkig had mama eens niet mijn vliegtuigjesdekbed gebruikt) en keken gezellig naar te­le­visie. Na een half uur rusteloos heen en weer schuiven, haal ik diep adem, buig me naar haar toe en kus haar! Wan­neer we al enige tijd liggen te zoenen, komt mijn moeder plots binnenvallen. Van het schrikken spring ik zowat te­gen het plafond. Mijn moeder smakt de deur ijlings weer dicht en ik hoor het “niet storen”- bordje van mijn klink flik­keren. Met een haastige “Dag Mevrouw” verdwijnt mijn lief even later. Als ik enkele dagen later met haar mijn ka­mer binnenkom, zak ik bijna door de grond van schaamte: een pakje condooms ligt mooi centraal op mijn bed te pronken. Verbaasd kijkt mijn lief me aan en voor ik iets kan uitbrengen, is ze weg. Ik storm de trap af naar mijn ou­ders. Dit lijkt voor mijn moeder het teken te zijn om dringend te gaan afwassen. Mijn vader kijkt haar hulpeloos na. Dan spreekt hij de legendarische woorden: “Jongen, het wordt tijd dat wij eens euhm… praten”. Ik kan me voor­stel­len dat hij heel wat zaken duidelijk wou uitleggen, maar het enige wat me echt is bijgebleven, is dat hij ver­schrik­ke­lijk zenuwachtig was en dat hij me niet durfde aankijken. Na een poosje vond ik het tijd om hem uit zijn lijden te ver­los­­­sen en stond ik recht: “Pa, het is wel goed geweest nu, ik moet mijn lief bellen.”