If I were a rich girl...

... dan gaf ik met plezier 30 euri uit om op 14 december naar "The Human League" te gaan kijken in 't ROCKSAAL in Oostende.

Big girls don't cry...

Vroeger groeide ik zo hard dat m'n moeder schrik had dat ik ooit eens in m'n kleren zou vastgroeien.

Kleren die bovendien al enkele keren van eigenaar en kleerkast waren veranderd. De vorige eigenaars waren vaak m'n twee oudere broers. Omdat zij nogal bedreven waren in het kampen bouwen, waren allerhande veelkleurige knie- en ellebooglappen me niet vreemd. Ooit hoorde ik Wouter Deprez pleiten voor kleren die nooit ouder mochten zijn dan de persoon die ze aanhad. Dat vind ik nu eens een te verdedigen standpunt!

Maar goed... soms groei je dus ergens in. In kleren of in situaties waar je na een tijdje niet meer onder uit kunt.

Kennen jullie die scène waar Chandler op z'n werk steeds door één collega met een verkeerde naam wordt aangesproken? De eerste keer reageert hij er niet op omdat hij van die collega een donut kreeg. En na een tijd durft hij hem niet meer corrigeren omdat het zo dwaas is dat achteraf te doen. Chandler groeide dus in een situatie. Een situatie die hem er overigens toe brengt dat hij samen met z'n collega zijn eigen bureau kort en klein slaat.

Ik ben ook in een situatie gegroeid. De medeplichtigen: mijn bazin en een mini-orchidee.

Ooit, heel lang geleden, tijdens de zomervakantie stond m'n bazin met een heel klein schattig orchideetje in m'n bureau. Of ik daar tijdens haar verlof voor wou zorgen? Omdat nee zeggen niet m'n sterkste specialiteit is, stemde ik in. Dat ik helemaal geen groene vingers heb, bande ik meteen even uit m'n gedachten. De orchidee MET drie flinke bloemetjes krijgt een plekje op de vensterbank en... daar staat het nu, 4 maand later, nog steeds! Alleen zijn er geen bloemetjes meer te bespeuren.

Tjah, na een weekje gentse feesten had het, net zoals bleke ik trouwens, lichtjes de geest gegeven: geen bloemetjes meer, enkel een zielige stok in een pot. Dat kon ik toch onmogelijk teruggeven aan m'n bazin? Ik besloot het niet spontaan zelf terug te geven en alvast op zoek te gaan naar nieuw werk. Maar ook zij vroeg het nooit terug dus groeiden we gezellig in een ongemakkelijke situatie. Het nu nog terug geven/vragen is te belachelijk voor woorden, dus blijft het ter plekke staan: een zielige stok in een pot.

Een smsje doet geen zeer! Ah nee?

Net een leuke sms-conversatie gehad:

* Rinkel
* ik: hallo? M? Euh... ja?
* M: ritsel ritsel
* SMS ik: Hé M. jouw broekzak is me stiekum aan 't bellen!
* SMS M.: En? Hoe klonk m'n broekzak?
* SMS ik: Een beetje ritselig en ook wat verkouden. Maar dat kan aan die snotzakdoek liggen. Moest je wel de groeten doen!
* SMS M.: ;-)

Mjah, dit vind ik dus grappig! :-)

Oh, hard times, come again no more...

De letter *tik hard**tik harder* F op m'n klavier heeft een beetje het leven gelaten. Zomaar, zonder waarschuwen stuk gegaan. Kapot! Tenzij je er heel hard op slaat o *tik hard**tik harder* f heel vriendelijk naar glimlacht.

Heel lastig tijdens zo'n tekst over zel *tik hard**tik harder* fvertrouwen!

Friends will be friends!

Star in Your Own JibJab! It's Free!T. had weer eens massa's tijd op overschot! Zo fantastisch!

Focus- Hocus Pocus

Vooral voor mijn quizmakkertjes die gisteren met open mond zaten te luisteren naar mijn eigen versie van dit nummer: 'allee, kennen jullie dat niet?'

Met dank aan mijn collega's die m'n muziekkennis op punt houden ;-)