A working class hero is something to be...

... If you want to be a hero well just follow me!

3) Op een lovenswaardige derde plaats: "Nog een blonde Leffe?"
2) Op een mooie nummer twee, eerder een vaststelling (en tevens een manier om het spaakgelopen gesprek te hervatten) en dus geen vraag: "'jah jah, t zijn geen winters meer" (vaak gevolgd door een discussie over het gebruik van handschoenen, de multifunctionaliteit van wanten, de kleur en het verliezen ervan, het veranderende klimaat en zomerplannen)
1) Maar, de meest gehoorde vraag de laatste tijd op café is toch wel : "En? Hoe is 't daar op u werk?"

"Heel leuk", zeg ik dan, zo neutraal mogelijk. Maar stiekum denk ik: "Man, dat ze me zelfs betalen voor zo'n leuk jobke!". Vaak verraden die gevoelens zich in een glimlach van hier tot in het hoofdkwartier van Radio Bujumbura. Inderdaad! Diezelfde scheve, ietwat onderdrukte glimlach zoals die op mijn 'pokerface' verschijnt bij een full house in poker.
Vrijdag mocht ik me de hele dag helemaal laten gaan op een Zuid-Amerikaans baby-shower. Mijn opdracht: laat alles over je heen komen, doe flink mee en maak er een leuk verslagje van. Zo gezegd, zo gedaan. Na een half uur stond ik al mee te doen met een wedstrijdje: "om het snelst een papfles cerveza leeg drinken". Een opdracht op mijn lijf geschreven dacht ik zo. Maar, echt waar, toch verloren tegen een Mexicaanse Furie. Ach, zo'n pintje om 11u30 's morgens, het smaakt me echt niet (denk maar terug aan mijn enthousiasme om het blonde leffe-kraam op de nieuwjaarsreceptie, gevolgd door lauw enthousiasme van bier op mijn nuchtere maag) . Wanneer de gastvrouw me na het eten Nen Poeskaffee (een PussyCat zoals ze zelf zegt) aanbiedt, druip ik af. Ik zie ze nog net naar de fles Tequila hollen als ik de deur achter me dicht sla.

En ja, daar word ik dan voor betaald...