"Sarah, ge't toesj!"

... dacht ik toen ik gisteren op de trein zat. Maar neen...

Een overvolle trein, maar ik wring me nog net op de bank naast een keurige, doch ietwat corpulente zakenman. Tijdens het wringen (echt ellegant zal dat er wel niet uitgezien hebben), kruist m'n blik even die van de jongen tegenover me: 'Felgroene ogen. Mmm, ik had het slechter kunnen treffen.' Ik installeer me verder en bekijk waar knappe Kenzo (tja, niet alle mooie mannen kunnen een leuke naam hebben) mee bezig is: 'Aha, hij leest gedichten. Tijd om indruk te maken met m'n boek van John Irving.' Ik graaf de kanjer uit m'n rugzak op en zet me aan 't lezen. Ik probeer zo geïnteresseerd mogelijk te kijken zonder m'n gezicht daarbij te fronsen (gefronst trek ik namelijk vreemde grimassen en dat willen we nu even niet, hè). Als m'n buurman (die zakenman in maatpak) vreemd en ietwat dodelijk begint te hoesten, kijken we elkaar lachend aan: 'Oooh ja! Vooral blijven hoesten! Nog! Nog!' En plots voel ik zijn knie tegen mijn knie duwen: 'Huh? *slik*' Ik besluit heel stoer m'n knie niet weg te trekken. Hij duwt wat harder. En ik duw een beetje terug: 'Had ik nu maar het morse alfbabet onder de knie, dan kon ik hem morse-gewijs ten huwelijk vragen.' De hele treinreis zitten we gezellig te knieknuffelen. En voor het eerst vind ik 't spijtig dat we Gent "al" binnenrijden. Hij staat recht, neemt z'n jas en... trekt z'n gigantische rugzak van tussen m'n benen. Goed. Een rugzak dus. Hmzz. Heb ik dus eigenlijk de hele weg zitten knieknuffelen met een rugzak. Goed gedaan. Was ik bijna getrouwd met een rugzak. Gelukkig zet hij vlak voor 't afstappen toch nog een belachelijk petje op: 'Pfieuw, zo knap was hij nu ook weer niet!'

*grinnik*

Ik ben een bleitmuil...

... maar dat hadden jullie natuurlijk al lang door. Niets nieuws onder de zon? Of toch? Mij nog nooit zien wenen? Probeer het dan eens als volgt:

Handleiding ter laten bleiten van Sarah

Op nummer 1: Ga zonder mij naar een concert van Gorki in Leuven. Bel me op wanneer sexy Luc 'Mia' inzet en laat me het volledige nummer meeluisteren. *ril nu nog een beetje na* (met dank aan M.)

Op nummer 2: Trouw en/of zet een keischattig boeleke ter wereld.

Op nummer 3: Kijk met mij naar 't nieuws. Ik hou 't niet droog bij wenende kinderen en demonstraties tegen onrecht.

Op nummer 4: Maak me kwaad.

Op nummer 5: Kijk met mij naar romcom's, trouwprogramma's of de tekenfilm van Heidi in Tirol.

Op nummer 6: Vertel me op zondag dat 't bijna maandag is. *sundayblues*

Op nummer 7: Laat me chilipepers snijden en wacht tot ik in m'n ogen wrijf...

Veel succes!

99 red balloons...

Zoals Alain Vandam het zo mooi verwoordde:

"Smaken verschillen, twisten bestaan, ik ben wie ik ben, en gij kunt op uwe kop gaan staan!"

Smaken verschillen wel degelijk. Maar toch was ik een beetje teleurgesteld in het nieuwe campagnebeeld van de Gentse Feesten. Een mooie foto, echt waar,maar ben ik nu de enige die bij dit beeld enkel kan denken aan een kinderlokker die z'n slachtoffertje opwacht? Nee, ik heb het er niet voor. Maar dat houdt me natuurlijk niet tegen om nu alvast smachtend uit te kijken naar m'n tien favoriete feestdagen.

All right brain, you don't like me, and I don't like you...

Situatieschets: de toiletten op 't derde verdiep.

Ik: *spoel door* *controleer rits voor de zesde keer* *draai aan slot en
steek deur open*

Zij (Beheerder): Ah, dag Sarah. 't Lijkt wel alsof ik jou hier altijd
tegenkom.

Ik denk: nu niet zoals Sammy in Het eiland zeggen: 'Dat moet zijn
dat wij hetzelfde gestel hebben zeker?'

Ik zeg: Ja, eigenlijk doe ik hier niet veel anders dan naar 't toilet
gaan...

Ik denk: Ja, goed bezig Sarah. Veel beter... proficiat!

*stilte*